อยากกินอะไรดี… ฟัวกราส์หรือปลาร้า?
ริซอตโตหรือไข่เจียวปู? ทรัฟเฟิลหรือผัดผักกระเฉด?
ถ้ากิ๊บซี่อารมณ์ดี คุณจะได้กินทุกอย่าง
“ไข่เจียวปูกรอบแบบเจ๊ไฝก็ทำได้นะ ต้องดีพฟรายด์…” เธอคุย “ชอบกรอบๆ เหรอ กิ๊บชอบไข่เจียวนิ่มๆ ฟีบๆ ใส่หอมแดง” นักแสดงสาวร่างจิ๋ว กิ๊บซี่–วนิดา เติมธนาภรณ์ เป็นผู้หลงใหลโลกของอาหารมานานแล้ว แต่ก่อนหน้านี้ไม่มีใครรู้ ตั้งแต่เด็ก เธอเป็นลูกจีนแท้ที่ชอบเข้าครัวดูแม่ทำกับข้าวในขณะที่แม่ชอบไล่เธอออกมา พอเข้าวงการบันเทิง เธอก็ร้องๆ เต้นๆ ของเธอไปเรื่อย ขณะเดียวกันก็เขียนสูตรอาหารลงคอลัมน์ในนิตยสารอยู่เงียบๆ จนกระทั่งกลางปีที่แล้ว กิ๊บซี่คว้ารางวัลชนะเลิศรายการเชฟกระทะเหล็ก โลกเลยได้รู้ว่าเล็กพริกขี้หนูคนนี้ แซบถึงเนื้อใน ไม่ใช่แค่รูปร่างหน้าตา
…ดูมือเล็กๆ นั่นสิ ดูสกิลการแกะปูอะลาสก้าและการฉีกทุเรียนอย่างว่องไวนั่นสิ และทั้งหมดเทียบไม่ได้เลยกับความเหนือชั้นในการสร้างสรรค์เมนูระดับไฟน์ไดนิ่ง เราจึงได้รู้ว่าทุกครั้งที่เธอไปต่างประเทศ เธอเป็นหนึ่งในนักชิมระดับที่มี ‘Michelin List’ เป็นหมุดหมาย เธอไม่ช็อปปิ้งกระเป๋ารองเท้า แต่ยินดีใช้จ่ายหลักหลายหมื่นไปกับมื้ออาหารดีๆ
“ความฝันก็อยากเป็นเชฟล่ะนะ แต่ต้องเชฟมิชลิน ไม่อยากเปิดร้านครัวป้ากิ๊บ ไม่นะ (หัวเราะ) ถ้าเปิดร้านก็ใฝ่ฝันจะได้ดาว กิ๊บดูสารคดีเชฟของเน็ตฟลิกซ์ นั่งดูหลายคนมาก ฝันอยากเป็นแบบนั้น อยากเป็นเชฟแล้วมีเน็ตฟลิกซ์มาถ่าย วันนี้แฮมเบอร์เกอร์มาถ่าย ก็โอเค (หัวเราะ)
“คือกิ๊บจะบอกว่าถ้าจะเป็น ต้องเป็นให้สุด ถ้ายังเป็นไม่ได้ ก็อยู่บ้านทำให้เพื่อนกินไปก่อน”
First Attempt
วันนี้กิ๊บซี่เปิดครัวทำริซอตโต้เห็ดทรัฟเฟิลให้เรากิน เธอว่าดีที่สุดต้องใช้คอนซอมเม่ หรือซุปใสฝรั่งเศส เป็นเบส
“เอามะเขือเทศ ผักที่ชอบ สมุนไพร และซีฟู้ดมาต้มรวมกัน ใส่ไข่ขาว ไวน์ขาว ปั่น แล้วค่อยกรองออกมาเป็นน้ำใสๆ” เธออธิบายสั้นกระชับตามสไตล์เธอ ทว่าละเอียดครบทุกขั้นตอน จากนั้นกิ๊บซี่ก็นำน้ำซุปที่ได้ไปผัดรวมกับหัวหอมสับและข้าวริซอตโต จนน้ำงวดและข้าวนิ่มระดับที่พอใจ “ริซอตโต้แบบอิตาเลี่ยนแท้ต้อง Al dente แต่เราไม่ชอบแบบอัลเดนเต้มาก คนไทยไม่ชอบกินหรอก แข็งไป มันเหมือนกินข้าวดิบเลย” เธอพูดแล้วก็หันไปหยิบชิ้นฟัวกราส์ดิบออกจากภาชนะ ทาแป้งบางๆลงไป… ริซอตโต้มื้อนี้เราจะมีฟัวกราส์ ออน ท็อป
“กิ๊บก็ไม่รู้เขาทากันไหม แต่ร้านซูชิที่กิ๊บชอบกินเขาทา อยากให้ข้างนอกมัน Crisp แต่ก็ไม่รู้เขาทาแป้งตัวนี้หรือเปล่า”
“กิ๊บเรียนทำอาหารที่ไหน”
“ไม่ได้เรียนป่ะล่ะ ถึงได้มั่วอยู่นี่”
หญิงสาวจี่ฟัวกราส์ลงกระทะ พลางเล่าแผนการชีวิตว่าเธอกำลังคุยกับเชฟระดับมิชลินสตาร์อยู่คนสองคน เพื่อขอฝึกงานในครัวของเขา ยังไม่ลงตัวว่าจะเป็นใคร จึงบอกได้แค่ว่าเป็นมือวางอันดับต้นของโลก
“ทำไมไม่ฝึกงานกับเจ๊ไฝล่ะ มิชลินเหมือนกัน”
“ก็ไม่มีอะไรผิด ณ จุดนี้ (หัวเราะ)”
“ทำไมกิ๊บทำอาหารเก่ง”
“ไม่ได้เก่งนะ แค่ชอบ” เธอพลิกฟัวกราส์กลับด้าน กลิ่นหอมเตะจมูกเราทุกคนให้น้ำลายสอ เชฟสาวอุทานภาษาพ่อขุนเสียงดังลั่น เมื่อเห็นว่าน้ำมันเจิ่งนองนั่นมาจากตับห่านล้วนๆ
“กิ๊บลองผิดลองถูกเยอะ มันชอบเอง ของพวกนี้มันต้องมาเอง กิ๊บเห็นแม่ทำแล้วอยากรู้ว่าทำยังไง แต่แม่ก็ไม่อยากให้ทำนะ แม่บอกเดี๋ยวเลอะเทอะ แม่เป็นคนจีนแบบที่เชื่อว่าผู้หญิงสบายๆ ไม่ควรต้องมาเข้าครัวให้เหนื่อย แต่เราอยากทำ เราดื้อ ก็ฝึกไปเรื่อยๆ กินได้บ้างไม่ได้บ้าง ลูกสาวคนอื่นไม่ได้สนหรอก มีแต่กิ๊บ เมนูแม่หลายอย่างทำได้เหมือนเป๊ะเลยนะ”
“เมนูไหนที่แม่ทำแล้วเราชอบแบบฝังใจมาก”
“ผัดผักกระเฉด (ตอบทันที) ที่บ้านเรา แม่หาผักกระเฉดได้เก่งที่สุดในจักรวาล จะไม่มีที่ไหนที่คุณจะได้กินผักกระเฉดที่อ่อน ไม่มีราก เพอร์เฟ็กต์ที่สุด ซื้อมาสามสี่กำอาจเด็ดออกมาได้จานเดียว แม่เอาเฉพาะยอดๆจริงๆ อาหารทุกมื้อของแม่จะต้องมีผักกระเฉดอยู่”
“กิ๊บผัดได้เท่าแม่ไหม”
“ได้นะ แต่ไม่ค่อยเหมือนมาก คนละสไตล์ เพราะกิ๊บชอบทำเผ็ดเว่อร์”
หญิงสาวตักฟัวกราส์ออกจากกระทะ ซับน้พมันและบรรจงวางลงบนริซอตโต้ที่หอมทรัฟเฟิลเป็นทุนเดิม ปะทะกับกลิ่นฟัวกราส์เข้าไป ทีมงานก็เกิดอาการลุกลี้ลุกลนอยู่ไม่สุข เธอคะยั้นคะยอให้ชิม เนื้อในชุ่มฉ่ำ ดีงามเหมือนหน้าตา ผิวด้านบนของตับห่านเป็นสีน้ำตาลกรอบสวย “มันมี Foi gras Jus คือเวลาเราทอดเสร็จก็จะมีน้ำสีน้ำตาลๆ ออกมา นั่นแหละฟัวกราส์จูส์ เอามาใช้ทำซอสได้ดีเลย”
แต่ดูเหมือนเชฟกิ๊บยังไม่พอใจ “มันไม่คริสป์ว่ะ” แล้วเธอก็ร่ายยาวถึงความใฝ่ฝันว่าในอนาคตเธออยากทำไอศกรีมฟัวกราส์มากเพียงไร “แต่ต้องมีเครื่องปั่น ต้องมีซูวีด น่าอร่อยนะคิดดูสิ ใจกิ๊บอยากทำไฟน์ไดนิ่ง เอาหรูเลย ไม่ใช่ทาปาสแบบเป็นคำๆ เอาสนุกๆ ไม่ชอบ กินคือกิน กินแล้วต้องอิ่ม”
“เคยทำอาหารให้พ่อแม่กินไหม”
“เด็กๆ ไม่เคย โตมาเคย ทำให้แม่กิน เขาก็ว่าดีนะ เวลาเราไปแข่งรายการเชฟกระทะเหล็กเขาก็งงว่าเราทำได้ไง เมื่อก่อนแม่เขาไม่ค่อยรู้หรอก แต่วันนี้ต้องรู้แล้วล่ะ (ยิ้ม)”
“การทำอาหารเองก็ส่วนหนึ่ง แต่ถามจริงว่าไปทำท่ามกลางกล้องและสายตาคนบนเวทีขนาดนั้น เป็นยังไง”
“เชื่อไหมกิ๊บไม่สนใจใครเลย ไม่ได้ตื่นเต้น แต่คิดว่าจะทำยังไงให้ดีที่สุดในเวลาที่จำกัด และต้องออกมาสมบูรณ์แบบที่สุด เลยไม่ค่อยได้สนใจใคร ไม่เกร็งตื่นคน แต่กลัวจะทำออกมาไม่ดี เวลาทำอาหารกิ๊บจะมีสมาธิมาก มันจะหลุดไปเลย แล้วเวลากิ๊บคิดเมนูไม่ออกว่าจะทำอะไรดีนี่ กิ๊บนอนไม่หลับเลยนะ เก็บไปฝัน ฝันว่าจะทำเมนูไหน เอาอะไรกับอะไร คิดจนหมกมุ่น คิดได้แล้วตื่นเต้น อยากทำเลย อยากลุกมาเตรียมของเลย นอนไม่หลับอีก” (หัวเราะ)
Second Attempt
‘I want your love and all your lover’s revenge, you and me… ‘
เพลง Bad Romance เวอร์ชั่นหวานๆ ดังวนเวียนมาเป็นรอบที่เท่าไหร่ไม่รู้ รู้แต่ว่ากิ๊บซี่เป็นมนุษย์ฟังเพลงซ้ำๆ และเดาได้เลยว่าอีกไม่นานจะต้องมี Blue Moon ของบิลลี่ ฮอลิเดย์ ดังออกมาแน่นอน เพื่อนสนิทจะรู้ว่ามันคือเพลงโปรดเธอ หลังจากจุดเทียนโจมาโลนบนโต๊ะอาหารแล้ว แจกันดอกไม้พองฟูพร้อมแล้ว เพลงบลูมูนจะต้องมา พระจันทร์ประจำตัวของเธอเป็นสีฟ้า
แต่วันนี้เธอประโคมโต๊ะอาหารด้วยดอกไม้ใบไม้ในธีมสีแดงเขียว เพื่อให้เข้ากับเทศกาลคริสต์มาส เวลาจะคุยกันหรือมองตากัน เราก็จะมองกันผ่านกรอบของกุหลาบฮอลแลนด์และกล้วยไม้สีแดงที่มีดอกเล็กเป็นฝอยๆ “งานพืชสวนโลกมะ” กิ๊บซี่แซวความดัดจริตของตัวเองและหัวเราะเสียงดัง
เธอตักฟัวกราส์กับริซอตโต้คำสุดท้ายเข้าปาก ในขณะที่จานของเราหมดนานแล้ว
“ยังไม่ค่อยได้” เธอพึมพำและลุกพรวดพราดเข้าครัวไปทันที
“กิ๊บเป็นคนทำอะไรซ้ำซาก และค่อนข้างตามอารมณ์ตัวเอง ทุกเรื่องนะ รวมทั้งอาหารด้วย จะทำตอนครึ้มอกครึ้มใจ บางทีก็ลองทำเองคนเดียวดึกๆ ดื่นๆ เหมือนค้นหาอะไรไม่รู้ ถ้าเพื่อนมา บางทีอยากทำก็ทำ บางทีไม่มีฟีลทำก็ไม่ทำนะ ใช้สั่งอาหารเอา ถ้าวันไหนมีฟีลอยากก็จะเรียกเพื่อนมากินเลย”
หญิงสาวเปิดกล่องฟัวกราส์ดิบชิ้นใหม่แล้ววางบนกระทะอีกครั้ง
“จี่วนไป!” เธอประกาศอย่างคึกคะนอง และพร้อมกับเต้นฟุตเวิร์กอยู่หน้าเตารอให้มันสุก
“โอ๊ย เชี่ย!” ดาราสาวร้องลั่น ทีมงานที่นั่งตรงโต๊ะอาหารรีบถลันไปดูในครัว
“เกิดอะไรขึ้น”
“ดูน้ำมันมันดิ! เชี่ย… มันเป็นสิ่งที่ไม่ควรกินเข้าไปเลยจริงๆ”
เราถอนใจ นึกว่าอะไร ที่แท้ก็ตกใจน้ำมันที่ละลายออกมาจากตับห่านเหมือนครั้งก่อน แต่เห็นทุกครั้งมันก็น่าครั่นคร้ามทุกครั้งจริงๆ สงสัยจะจริงที่เราเคยได้ยินใครพูดว่าถ้าเผลอลืมทิ้งตับห่านไว้บนเตา มันจะละลายกลายเป็นน้ำมันจนหมดสิ้น “นั่นก็เว่อร์ไป” กิ๊บซี่คอมเมนต์
บุคลิกของเธอแท้จริงแล้วก็มีส่วนคล้าย ‘อีบัวลอย’ จากเรื่องคนมีเสน่ห์ หลานแม่ค้าขายขนมในตลาดที่เธอรับบทแสดงนำ และกำลังครองใจชาวบ้านชาวเมืองอยู่ในขณะนี้ นับเป็นการพลิกบทบาทมาเล่นแนวคอมเมดี้ได้ประสบความสำเร็จอย่างยิ่ง แม้จะเป็นที่รู้กันว่าการเล่นบทตลกให้ ‘ตลก’ นั้นไม่ง่าย แต่กิ๊บซี่ก็สอบผ่านฉลุย นักแสดงเป็นอีกบทบาทหนึ่งที่กิ๊บซี่ได้รับการยอมรับค่อนข้างสูง ขนาดคว้ารางวัลนักแสดงยอดเยี่ยมจากชมรมวิจารณ์บันเทิงมาแล้วจากเรื่องเกรียนฟิกชั่น ในบท ‘ทิพ’ แม่ยังสาวที่ให้ลูกชายวัยรุ่นเรียกตัวเองว่าพี่
“กิ๊บไม่เคยคิดว่ากิ๊บเกิดมาเป็นนักแสดง คนบอกว่ากิ๊บเล่นดี แต่ไม่เคยคิดเลยนะว่าตัวเองเป็นนักแสดง”
“แล้วคิดว่าตัวเองเป็นอะไร”
“ก็…รับจ้างรับงานแสดง แต่ไม่ใช่นักแสดง นึกออกมะ มันไม่ใช่ว่าไม่ผูกพัน แต่อินเนอร์แบบ… ทำนานเท่าไหร่ก็ไม่รู้สึกว่าคือชีวิตเรา กิ๊บไปถึงกอง เอาบทมาดูแล้วเล่นเลย กิ๊บโฟกัสแค่ตรงนั้น เพ่งสมาธิตรงนั้น เล่นเลยตรงนั้น แล้วก็ทิ้งไว้ตรงนั้น กลับบ้านไม่เอาอะไรไปเลย อย่าว่าแต่กลับบ้าน แค่คัทปุ๊บก็ไม่เอาอะไรไปแล้ว วิธีการทำงานของกิ๊บคือใช้สมาธิช่วงสั้น แต่เต็มที่นะ แล้วแสดงออกมา ใช้สัญชาตญาณในการเล่น ใช้ความเข้าใจ ไม่เคยทำการบ้านกับบทแล้ววางแผนว่าจะเล่นยังไง การเอากลับไปอินต่อที่บ้าน ยังเศร้าอยู่หลายวันอะไรแบบนั้น ไม่เคยเกิด
“กิ๊บว่าเวลาจริงจังมากๆ ไปซ้อมมาเยอะๆ บางทีก็ไม่ค่อยเวิร์กนะ คนอื่นเขาเล่นมายังไง เราก็เล่นไปแบบนั้น แต่มันจะมีพวกซ้อมมาแล้วอย่างดี แต่คนอื่นเขาเล่นอีกแบบ เราก็จะเล่นแต่ที่เราซ้อมมา มันก็ไม่เข้ากับเขา กิ๊บเลยเป็นพวกดูหน้างานเอา แต่แน่นอนเราต้องรู้จักตัวละครของเราก่อน บททั้งเรื่องต้องอ่านก่อน ต้องรู้ว่าเขาเป็นคนยังไง และการที่ผู้กำกับเลือกเรา คาแรกเตอร์ของเราก็จะเหมือนตัวละครนั้นประมาณหนึ่งอยู่แล้ว อย่างผู้กำกับเรื่องคนมีเสน่ห์ ก็ค่อนข้างเชื่อมั่นในเรา รู้จักกันดีอยู่แล้ว และเขา Open มาก เขาก็เลยให้ลองดู เล่นคอมเมดี้เล่นยากนะ แต่กิ๊บก็ว่ามันท้าทาย”
“แล้วจริงไหมที่เล่นกับพจน์ อานนท์ ไม่มีบท”
“จริง”
“ทำงานยากไหม”
“ถ้าจะคิดให้ยากก็ยาก คิดให้ง่ายก็ง่าย คือถ้าคิดว่าไม่รู้จะเล่นไง ก็จะยาก ถ้าคิดว่าเล่นจะได้เล่นตามใจตัวเอง ก็จะง่าย ส่วนใหญ่คนที่เล่นกับพี่พจน์เป็นพวกดาราตลก เขาจะเล่นกันเองอยู่แล้ว ไม่ได้ไปตามบท ถ้าเป็นพวกเด็กๆ ก็ต้องด้นสดเอา ต้อง Spontaneous กิ๊บทำงานกับเขาหลายเรื่องแล้ว ชิน คนบอกว่าเขาดุ แต่พี่พจน์ อานนท์เป็นคนใจดีมากนะ คือเขาอาจจะด่าเด็กเวลาเด็กทำผิด แต่จริงๆ เป็นคนจิตใจดีมาก ยืนยันเลย”
“ถ้าแสดงอะไรที่เราไม่เห็นด้วยกับตัวละคร ทักท้วงไหม”
“ถ้าไม่เห็นด้วยกับตัวละครก็จะ เฮ้ย เดี๋ยวๆๆๆ เช็คดิ อันนี้ยังไง ใช่เหรอวะ เอาชัวร์ๆ ทีมงานวัยใกล้กัน มันคุยกันได้เหมือนเพื่อน บางทีคือถ้าเขาบอกอันนี้ขอ กิ๊บก็จะเชื่อ หรือบางทีเราขอว่าอันนี้อย่าเอาเลย เขาก็จะบอกงั้นตัดออก”
“แล้วถ้าเจอผู้กำกับยากๆ ที่คุยด้วยลำบากล่ะ”
“ก็ตามเขาเลย กิ๊บทำได้ เขาเป็นผู้กำกับ เราต้องรู้ว่าสุดท้ายเขาเป็นคนตัดสินใจ ไม่ใช่เรา เอาจริงๆ กิ๊บเจอมาแทบทุกแบบแล้วแหละ พีเรียดอะไรมาหมด พูดจาภาษาโบราณก็เคยแล้ว”
“พีเรียดฝืนไหม”
“ฝืน” (หัวเราะ)
ด้วยความหน้าเด็กตัวเล็กหรืออะไรก็ตามแต่ คนมักลืมว่าสาวหมวยคนนี้โลดแล่นอยู่ไม่ห่างหน้าจอเรามาเป็นเวลา 20 ปีแล้ว เธอไม่ชอบให้ใครพูดเรื่องอายุ แต่เธอก็ยอมรับสภาพ ‘เจ๊กิ๊บ’ สำหรับน้องๆ แต่โดยดี เป็นที่รู้กันว่าเธอแสดงหนังและละครมามากจนเป็นเจ้าแห่งการเบรกดาวน์ซีนต่างๆ เมื่อได้รับบทที่ต้องถ่ายทำในแต่ละวัน เธอจะคอยตรวจเช็คเลยว่าการถ่ายทำในวันนี้คุ้มค่าที่สุดหรือยัง ซีนไหนควรรวบไปอยู่กับซีนไหน หน้าที่ของโปรดิวเซอร์บางครั้งก็ถูกความชำนาญและความจริงใจของเธอสั่นคลอน เธอหัวเราะเมื่อเราถามถึงเรื่องนี้ “ก็บางอย่างมันไม่เมคเซนส์ ก็ต้องแก้ดิ แต่กิ๊บก็บอกแต่กับคนสนิทนะ”
“เรียนรู้อะไรบ้างจากวงการนี้”
“กิ๊บว่าวงการนี้เป็นอะไรที่คาดหวังไม่ได้เลย กิ๊บอยู่กับมันมานาน เงินทุกบาทที่มีได้มาก็จากวงการนี้ แต่กิ๊บก็ไม่เคยรู้สึกว่ามันคาดหวังอะไรได้เลย กิ๊บโชคดีนะที่อยู่มาได้ถึงป่านนี้ แต่กิ๊บก็เตรียมตัวเองตลอด ปีหน้า หรือเดือนหน้า ถ้าจบคือจบ ต้องพร้อมรับมัน เหมือนการนับห้า สี่ สาม สอง แสดง! แล้วห้า สี่ สาม สอง คัท! ก็จบเลย ต้องเข้าใจ ต้องพร้อมจะมูฟออน มัน Unpredict มาก ยิ่งเราไม่มีสังกัด อยู่ดีๆ ปีหน้าไม่มีใครจ้างแล้ว มันเกิดขึ้นได้
“ความสามารถ ความประพฤติ โชคชะตา สามสิ่งนี้ประกอบกันจะกำหนดอนาคตของเรา คนที่ถูกขุดหลุมฝังไปแล้ว กลับมาได้ใหม่ ก็มีให้เห็น เด็กสมัยนี้เก่งนะ ไม่ทุกคน แต่เก่งเยอะ โลกเราใบนี้ กิ๊บว่าไม่ใช่ยุคนี้หรือยุคไหน มันมีทั้งคนเก่งและไม่เก่ง ทำได้และไม่ได้ ทำดีและไม่ดี มีทุกแบบ มาตั้งนานแล้ว
“ส่วนตัวกิ๊บไม่เคยวางตัวเป็นดาราขนาดนั้น เลยไม่ได้หลงระเริง มีอารมณ์หงุดหงิดเหวี่ยงบ้าง แต่ก็ต้องบริหารจัดการชีวิต ต้องมีสติ ต้องคิดตลอดว่าถ้าพรุ่งนี้ไม่มีงานจะไปรอดไหม แต่กิ๊บไม่เคยทำอะไรเสียหาย กล้าพูด กิ๊บเป็นผู้หญิงดีนะ เป็นผู้หญิงดีที่เล่นบทผู้หญิงไม่ดีได้ดีมาก (หัวเราะ) ส่งมาเลยถนัด เพราะฉะนั้นกิ๊บไม่ได้คิดว่าต้องเล่นแต่บทนางเอก ที่ผ่านมาก็เป็นนางร้ายเยอะ แต่กิ๊บไม่ได้วางแผนว่าจะอยู่ในวงการจนวันหนึ่งต้องเล่นเป็นแม่ เป็นป้า หรือบทที่ไม่ดี คิดว่าไปเป็นเชฟมิชลินสตาร์ดีกว่า (หัวเราะ) พูดเพ้อเจ้อป่ะ”
เหตุจากคุยเพลินไป เธอทำ Balsamic Reduction ไหม้จนควันโขมง สาวน้อยเอ็ดตะโรลั่นครัว ทีมแฮมเบอร์เกอร์ปัดเป่าควันที่ฟุ้งกระจายไปทั่วบ้าน “อดกินซอสบาลซามิกเลยอ่ะ แต่ฟัวกราส์ไม่ไหม้นะ” กิ๊บซี่ยังคงง่วนอยู่ในครัวแบบไม่วางมือ สักอึดใจเดียวก็วางจานฟัวกราส์ครั้งที่สองลงตรงหน้า ชิ้นตับห่านที่สุกกว่าครั้งก่อนวางอยู่บนสลัดร็อกเก็ตใบงามและแอปเปิลคาราเมลไลซ์ที่เธอทำทิ้งไว้ในตู้เย้น
“แห้งไปเนอะ” เธอออกตัวถึงฟัวกราส์ เราคิดว่ามันแห้งไปหน่อย แต่ก็ยังอร่อยอยู่ดี และมันก็หมดไปอย่างรวดเร็วอยู่ดี
“ขอถามอะไรคลิเชหน่อย เคล็ดลับทำอาหารอร่อยของกิ๊บซี่คืออะไร”
(คิดนาน) “กิ๊บว่าสิ่งที่กิ๊บทำมันก็มีดีบ้างไม่ดีบ้างนะ กิ๊บไม่ใช่พวกพรสวรรค์ ไม่ใช่ว่าอะไรเหลือในตู้เย็นแล้วเอามายำรวมเป็นเมนูได้ ไม่ได้นะ กิ๊บเป็นพวกสมบูรณ์แบบ ทุกอย่างต้องเป๊ะ วัตถุดิบนี้ต้องมาจากที่นี่ อันนี้ต้องมาจากที่นั่น ไม่ใช่พวกอะไรก็ได้ การหั่นก็ต้องหั่นแบบเฉพาะเจาะจง”
“ไม่เคยทำฟลุคแล้วอร่อยเหรอ”
“ไม่เคยอ่ะ ฟลุคของเราก็ยังตั้งใจอยู่ดี”
“แล้วไอเดียในการทำแต่ละครั้งมันมาจากไหน”
“กิ๊บได้แรงบันดาลใจจากหลายอย่าง กิ๊บจ่ายตังค์กับการกินเยอะ กินแพง แต่ไม่ได้แพงเสมอนะ กลางวันกินก๋วยเตี๋ยว ส้มตำ กากกัง มาม่า ได้หมด กิ๊บเป็นคนกินลึกและกินกว้างมาก ถ้ากินแบบกากก็กากเลย หมูต่ำสี่แยกคอกวัว กินเนื้อย่างข้าวเหนียว นั่งยองๆ เอาหนังสือพิมพ์ปูบนพื้นฟุตบาธ กิ๊บเป็นคนชอบอาหารในทุกมิติ ถ้าแพงหรูก็สู้ตายเหมือนกัน
“กิ๊บกินแล้วถ้าชอบ จะเอาไปแยกส่วนว่ามีอะไรบ้าง อาจจะไม่เหมือนร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่ก็มักจะออกมาใกล้เคียง เมนูบ้านมากๆอย่างยำปลากระป๋อง มีร้านหนึ่ง โอ้โห มันดงดิบมาก มันอร่อยมาก กิ๊บจำเลยว่าเขาใส่อะไร แล้วกลับมาทำก็อร่อยมากเหมือนกัน ใครก็ตามในโลกนี้ ทำอาหารแล้วกิ๊บว่าอร่อย ถามได้ก็จะถาม ถามไม่ได้ก็ดูเอง”
“กิ๊บทำแบบเหมือนเขาเลย หรือเอามาปรับสูตรตัวเอง”
“เริ่มต้นต้องเลียนแบบให้ได้ก่อน ถ้าคิดว่าอะไรดี ต้องลองทำให้เหมือนก่อน ถ้านิ่งแล้ว เราปรับเปลี่ยนได้ แต่มันก็แล้วแต่คนนะ กิ๊บเลยไม่ค่อยชอบทำขนม ไม่เก่งขนม เพราะมันดิ้นยาก ปรับเปลี่ยนยาก ถ้าคนเก่งขนมจริงจะปรับเป็นดิ้นเป็น แต่คริสต์มาสนี้ว่าจะ Bake ซะหน่อย ครึ้มอกครึ้มใจ (ยิ้ม)”
Third Attempt (FINALE!)
ควันจากบาลซามิกรีดักชั่นจางลงค่อนข้างเร็ว ช่วงนี้อากาศหนาวเย็นมาเยือนกรุงเทพได้หลายวันแล้ว กิ๊บซี่จึงไม่ต้องเปิดแอร์ แต่เปิดประตูระเบียงกว้างทิ้งไว้ พยากรณ์บอกว่าคืนนี้จะเป็นคืนสุดท้ายของลมหนาวที่กรุงเทพ ไม่มีใครรู้ว่าจะมาอีกไหม เราพูดกันว่าอากาศดีทำให้ทุกคนก็ชื่นบานเหลือเกิน อยู่ๆ วนิดาก็เดินไปนอกระเบียง
“บ๊าย บาย” เธอพูดออกไปในอากาศ “ไว้มาอีกนะ”
หลังจัดการฟัวกราส์ไปสองยก เราทุกคนก็พักเบรกความเลี่ยนด้วยไวน์บ้าง แชมเปญบ้าง ตามศรัทธา กิ๊บซี่เปิดตู้งัดถุงอะไรบางอย่างออกมายื่นให้ “อ่ะ กินเล่น” มันคือแคบหมูกรอบ
“งานครัวจริงๆ เหมาะกับผู้ชายนะ แม่ศรีเรือนน่ะทำกับข้าวให้ลูกให้สามีกิน แต่ถ้าจะเป็นเชฟ ต้องผู้ชาย เพราะมันหนัก ต้องยกหม้อยักษ์ๆ ยังไงก็ต้องมีคนช่วย” เธอพูดไปก็ยกจานชามเก็บไปด้วย “กิ๊บลงครัวหนักจริงมาแล้ว ยกหม้อยักษ์ น้ำเป็นสิบโล มันก็ต้องให้คนมาช่วย จะทำไหวได้ไง เชฟระดับท็อปคลาสทั่วโลกจึงไม่ค่อยมีผู้หญิง แล้วมันจะไม่สวยไปเลยนะ ผู้หญิงที่อยู่ครัว โดนน้ำมันกระเด็น โดนมีดบาด โดนกระแทก สรุปคือจะเน่าๆ น่ะ
“แล้วกิ๊บซี่ยอมได้เหรอ”
“กิ๊บอยากได้มิชลิน ถ้าไปสุดกิ๊บไม่ห่วงสวย”
“คิดยังไงกับเสียงคอมเมนต์ต่างๆ”
“เฉยๆ นะ คนที่แบบ อุ๊ย กิ๊บซี่ทำอาหารเป็นด้วยเหรอ ไม่น่าเชื่อ… เชื่ออะไร ไม่เชื่ออะไร เอาอะไรมาเชื่อ หรือไม่เชื่อ วัดจากอะไร กิ๊บขี้เกียจคุยกับคนแบบนี้ ไม่เชื่อก็ไม่ต้องเชื่อ แบร่! กิ๊บพูดเสมอว่าคนเราไม่ใช่กระดาษ เห็นเป็นยังไงจะเป็นยังไงหมด แบนๆ คิดไปเอง ความชอบคนเรามันมีมิติเยอะกว่านั้นเยอะ”
“เหมือนจะเป็นคนทำอาหารได้หลายชาติมากด้วย”
“ชอบลอง อาจจะไม่อร่อยสำหรับบางคนก็ได้นะ อย่างล่าสุดไปบาหลีมา กิ๊บก็ไปกิน Crispy Duck ของบาหลี เสิร์ฟกับข้าวและเครื่องเคียงที่คลุกมา มีน้ำมันที่ใส่พริกแบบของเขา มีพริก มีหอมแดง มีตะไคร้ เขาเรียกว่า Sambal Matah กิ๊บชอบมาก อยากกลับมาลองทำ
“ถ้าอาหารไทยนะ กิ๊บเป็นคนทำอาหารไทยรสจั๊ดจัด บางคนกินไม่ได้เลย ถ้าเปิดร้านต้องทำรสกลาง แต่ตอนนี้ยังไม่เปิด ก็จะทำรสจัดแบบนี้แหละ ไม่ได้ทำเพื่อให้ทุกคนกินได้ (หัวเราะ) ทำอาหารไทยแล้วรสไม่จัดไม่ถึง ไม่อยากทำ
“กิ๊บว่าเสน่ห์อาหารไทยคือต้องครบรส ชูทุกรส จัดจ้านสุดๆ แต่ก็ต้องกลมกล่อม พอเข้าใจไหม กิ๊บเป็นคนกินเผ็ดสุดในบ้าน แต่อาหารไทยไม่ใช่แค่เรื่องเผ็ดนะ แต่ต้องมีทุกรส เปรี้ยว หวาน เค็ม เผ็ด แล้วแต่บางอย่าง เราต้องเผ็ดแบบยังได้รสอื่นด้วย รสเผ็ดจริงๆไม่ค่อยกลบรสอื่นนะ หวานหรือเปรี้ยวหรือเค็มอาจจะกลบรสอื่นได้ แต่เผ็ดมันแยกตัวเองออกมา กิ๊บเป็นคนรับรสละเอียดนะ เวลากิน รู้ว่าอะไรอร่อย รู้ว่าอะไรใช่ ลิ้นรู้เรื่อง บางคนอาจจะไม่ละเอียดมาก แต่กิ๊บใส่ใจ แยกเป็นส่วนๆ เลย เท็กซ์เจอรก์ก่อน รส และอาฟเตอร์เทสต์
“แต่ถ้าเทียบไป ลิ้นกิ๊บยังไม่ดีมากนะ พวกเชฟหรือนักชิมบางคนเขาสัมผัสได้มากกว่าเรา บางรสเราไม่รู้สึกเลย แต่บางคนรู้สึกได้ อย่างรส ‘เค็มลึก’ มันเป็นยังไงวะ เรากินยังไงก็หวาน แต่เขาเจอรสเค็มลึก เขาบอกว่าเพราะมันเป็นเค็มบ๊วย กิ๊บอาจไม่ละเอียดเบอร์นั้น อีกสิบปีว่ากัน”
“ไม่เห็นกิ๊บเคยทำอาหารญี่ปุ่น”
“ทำไม่ได้” เธอร้องเสียงหลง “ไม่มี Supplier ต้องสั่งปลาจากเจ้าดีๆ ซื้อปลาซูเปอร์มาทำซูชิเหรอ ไม่ได้หรอก แล้วเขาว่ากันว่าผู้หญิงปั้นซูชิไม่ได้ด้วย ไม่รู้จริงไหม ไม่แน่ใจว่าเกี่ยวกับเรื่องมีเมนส์หรือเปล่า เป็นเรื่องของอุณหภูมิในร่างกาย เขาว่าถ้ามีเมนส์ลิ้นจะเพี้ยนด้วย เขาถึงบอกว่าจริงๆ ผู้หญิงน่ะไม่ใช่เชฟที่ดี
“กิ๊บว่าจริงไหม”
“กิ๊บก็ไม่รู้จริงไหม บางทีลิ้นเราอาจจะเพี้ยนก็ได้นะ แต่เราไม่รู้ตัว ข้าวโปะปลาที่ดูง่ายๆ ของเขาน่ะ มันเป็นศาสตร์ชั้นสูงจริงๆ กิ๊บไม่สามารถทำที่บ้านได้เลย ต้องมีมีดแล่อย่างดี ปลาต้องแล่ให้เป็น ข้าวสวยที่เห็นไม่หมูนะ จะหุงจะปรุง ถ้าแค่ทงคัตสึล่ะโอเค กิ๊บทำได้ที่บ้าน”
ระหว่างพูดไป เธอก็ไถหน้าจอโทรศัพท์มือถือไปด้วย “….วางบนกระทะที่ร้อนมากๆ จี่ข้างละ 30 วินาที… เฮ้ยใช่เหรอวะ” เธออ่านเนื้อความในเน็ต ว่าด้วยขั้นตอนการทำฟัวกราส์ ดูเหมือนวันนี้เธอตั้งใจแน่วแน่แล้วว่ามันต้องสำเร็จ
“การทำอาหารให้อร่อย ความอร่อยเป็น Subjective ใช่ กิ๊บเห็นด้วย ไม่มีอะไรเลยที่ทุกคนชอบเหมือนกันหมด อย่างส้มตำ แต่ละคนก็ชอบรสไม่เหมือนกัน แต่ถ้าถามถึงมาตรฐานของ Perfect Cook ของอาหารแต่ละอย่าง อันนั้นกิ๊บว่ามีอยู่”
สุดท้ายเธอก็ทำตามสูตรจากอินเตอร์เน็ต เสียงคุยเงียบไปเป็นเสียงกิ๊บซี่และบ.ก. hamburger นับหนึ่งถึงสามสิบประสานกันเบาๆ อยู่หน้าเตา ฝั่งดาราสาวยกตะหลิวขึ้นลงให้จังหวะไปด้วย พอนับถึงสามสิบก็กลับด้าน และทำเหมือนเดิมอีก ครั้งนี้เธอไม่ได้ทาแป้ง ไม่ได้ทำอะไรเลยนอกจากวางลงไป 30 วินาที ทว่าครั้งนี้…
“Perfect Cook!” เธอประกาศชัยชนะ แววตาเป็นประกาย
เมื่อตัดชิมดูก็พบว่านี่คือฟัวกราส์ที่อร่อยที่สุดจริงๆ และนี่คือกิ๊บซี่ในภาวะอารมณ์ที่ดีที่สุดของเธอ
“Blue moon… Now I’m no longer alone without a dream in my heart, without a love of my own…” เวลาอารมณ์ดี ใครก็คงจะฮัมเพลงโปรดเหมือนเธอกันทั้งนั้น เธอและเราทุกคนตั้งหน้าตั้งตาถ่ายรูปตับห่านชิ้นงาม โพสต์ไอจีกันเป็นที่สนุกสนาน บัดนี้ผลงานของดาราสาวกลายเป็นดาราเสียเอง หลังเสียงสรรเสริญสงบลงพร้อมฟัวกราส์ที่หมดไป เราก็เริ่มคุยเรื่องการโพสต์ชีวิตลงบนอินสตาแกรม แล้วกิ๊บซี่ก็มาพร้อมคำถามชวนงง
“รู้ไหมว่าวงการบันเทิง พ.ศ.นี้ มีอย่างหนึ่งที่เปลี่ยนไปแบบชัดมาก”
เรานั่งนึก… คือมันเปลี่ยนหลายอย่างจนเดาไม่ถูก
“ถ้ากิ๊บบอก พวกพี่จะอ๋อเลย”
“เฉลยเหอะ”
“อย่างหนึ่งที่เปลี่ยนชัดมากในวงการบันเทิงนะ ถ้าเป็น 10-15 ปีที่แล้ว คนดังคือต้องเซ็กซี่ แต่ตอนนี้ต้อง… แพง”
เราประมวลคำพูดของเธออยู่สักพักก็เข้าใจ กิ๊บซี่เป็นคนพูดจาสั้นกระชับ ถ้าไม่คุ้นเคยกันก็อาจรู้สึกว่ามันห้วนไป แต่ถ้ารู้จักกันดีจะรู้ว่าเธอเป็นคนที่มีดีกรีความจริงใจสูงมาก มีจริตในการสื่อสารน้อยมาก และนี่แหละคือเสน่ห์อย่างหนึ่งของเธอ
“สมัยก่อนใครโป๊ ถ่ายตู้ม ดังตู้ม ทุกวันนี้ แพงคือดัง สวยแพง สวยหรู อะไรก็ตามต้องแพง มันคือยุคแห่ง Material เซ็กซี่อย่างเดียวไม่ได้นะ เซ็กซี่อะไร เซ็กซี่ทำไม เฉยๆ ไม่มีใครสนใจแล้ว โป๊ไปเปลืองตัวเปล่า มันเป็นยุคแห่งความไอดอลที่ต้องแพง ต้องมีชีวิตน่าอิจฉา ยุคนี้เป็นยุคของวัตถุนิยมมาก สิบปีที่แล้วไม่มีอินสตาแกรม ไม่มีเฟซบุ๊ค ไม่มีใครนะลงชีวิตดีแข่งกัน ลงไลฟ์สไตล์แข่งกัน เราไม่ซึมเศร้ากันเยอะเท่านี้นะ”
“ชีวิตกิ๊บล่ะ มองว่าเป็นพวกชีวิตดีหรือแย่”
“ชีวิตกิ๊บก็ไม่ได้แย่ แต่ก็ไม่ได้ดีสมบูรณ์แบบขนาดนั้น แต่กิ๊บไม่ได้ดราม่าไง อินสตาแกรมทำให้คนจิตตกนะ คนดูแล้วจะเปรียบเทียบ ทำไมเราไม่ได้กินอย่างเขา ทำไมเราไม่ได้ไปเที่ยวอย่างเขาวะ ทำไมเราไม่สวยอย่างเขาวะ” เธอบ่นว่าอยากไปเกาะซานโตรินี่ เพียงเพราะเห็นเพื่อนบางคนในไอจีไปแล้วมันสวยจับจิตเหลือเกิน ตั้งเป้าวางแผนเสียเงิน แล้วถ้าหากไม่ได้ไปขึ้นมาก็จะจิตตก ผิดหวัง แล้วเธอก็พบว่านี่มันคือกับดักชัดๆ เป็นกับดักที่เธอเต็มใจกระโดดลงไป
“แต่พูดจริงๆ ไอจีกิ๊บซี่ก็เป็นหนึ่งในไอจีที่กระตุ้นให้คนจิตตกนะ”
เดี๋ยวก็เที่ยวศรีพันวา เดี๋ยวก็บาหลี ตัวเธอก็เล็กนิดเดียว เอวก็เล็ก ขาเรียว ใส่สั้นจุ๊ดจู๋ ใครดูก็คงต้องอิจฉา
“บ้า! กิ๊บไม่ได้เป็นคนโดดเด่นเรื่องนั้นนะ เรื่องบอดี้ กิ๊บต้องเมนเทนตัวเอง มันเป็นอาชีพ แต่กิ๊บนี่แหละ ดูของชาวบ้านแล้วจิตตก กิ๊บมีพุงนะไม่ได้เฟิร์ม แล้วมันชอบมีพวกหุ่นซิกซ์แพ็กอ่ะ เคยเห็นไหม ดูแล้วแม่ง ทำไมพุงกูใหญ่วะ ดูแล้วไม่อยากกินข้าว สมัยก่อนไม่มี จิตไม่ได้ตกกันง่ายๆ แบบนี้ เขาทำวิจัยกันออกมาแล้วว่ามันทำให้สุขภาพจิตเสียจริงๆ”
“ทำใจได้ไหม วันหนึ่งคนเราต้องแก่”
“เออ.. ไม่อยากรับเลย แต่รู้ดิ นี่ก็แก่แล้วเนี่ย! (อยู่ๆ ก็เสียงดัง) เออลำบากใจสุดเรื่องนี้ น่ากลัวกว่าตายอีก วันหนึ่งมันจะมีมะ ยุคที่คนเราไม่ต้องแก่แล้วนะจ๊ะ เพราะนี่เขายังปลูกตับไตกันได้แล้ว”
“นี่จะไม่ยอมแก่จริงๆเหรอ”
“ไม่ๆ กิ๊บถามเฉยๆ ไง อะไรที่เรานึกไม่ถึงมันชอบมีนะ วิทยาศาสตร์น่ะ ใครจะไปรู้วันหนึ่งข้างหน้า”
“ถ้าคนเราไม่แก่ก็ไม่ตายกันนะ จะเอางั้นเหรอ”
“ก็เดินตกบันไดตายไปสิ”
“แต่จะไม่แก่”
ไม่!
