Editor’s Talk – The Matters of Time

ในขณะที่ผมและนิ้ว–บรรณาธิการบริหารของ The Momentum ยืนอยู่ท่ามกลางฝูงวัยรุ่น (ที่คาดว่าจะอยู่ในช่วงวัยมัธยมฯ เสียเป็นส่วนใหญ่) ในงาน LIT Fest ที่มิวเซียมสยาม สายตาเราเหมือนส่งสัญญาณให้กันและกันโดยไม่ต้องบอกกล่าวว่าเราจงรีบออกจากที่นี่โดยพลัน ขอออกตัวไว้ก่อนว่าเราชื่นชอบงานมาก แต่ด้วยวัย…หรือจะใช้ข้ออ้างอะไรดีล่ะ เราค้นพบว่าเราควรจะรีบไปหาที่ที่คนพลุกพล่านน้อยกว่านี้กันดีกว่า 

  แต่ในขณะเดียวกัน งาน LIT Fest ก็สามารถเป็นข้อพิสูจน์เล็กๆ ที่แม้ไม่อาจจะเคลมได้ร้อยเปอร์เซ็นต์ที่ว่าเด็กไทยไม่อ่านหนังสือนั้นไม่จริง เพราะแม้แต่แป้งร่ำ บรรณาธิการบริหาร a book publishing ผู้ซึ่งไปเหมาดอกไม้มาจากปากคลองตลาดเพื่อจัดบูธให้สวย (เพราะทีแรกกะมาสวยๆ ไม่ได้กะขาย) ก็ต้องยอมหลีกทางแจกันดอกไม้ให้แก่หนังสือที่ต้องขับรถไปเอามาขายเพิ่มในแต่ละวัน ที่สำคัญยอดขายนั้นสูงกว่าที่มีคนปรามาสไว้ว่างานนี้ไม่มีใครซื้อหนังสือหรอกหลายเท่าตัวนัก 

  และเป็นเด็กๆ วัยมัธยมฯ เกือบทั้งนั้นที่ซื้อหนังสืออย่างเป็นล่ำเป็นสันในงานนี้

  เราหลีกหนีความวุ่นวายมายังร้าน The Deck ที่ท่าเตียน บนโต๊ะซึ่งประกอบด้วยผู้ลี้ภัยจากความพลุกพล่านและหิวโซ ทั้งบรรณาธิการบริหาร The Momentum, บรรณาธิการบริหาร a book publishing, บรรณาธิการบริหาร นิตยสาร Science Illustrated และหนุ่ม-โตมร ศุขปรีชา ในขณะที่กำลังรออาหาร พลางพยายามถ่ายรูปหมู่ด้วยการเซลฟี่ให้ติดวิวพระปรางค์วัดอรุณฯ ที่กำลังส่องแสงสีเหลืองทองสดสวยสะท้อนผืนแม่น้ำเจ้าพระยายามค่ำคืนอยู่นั้น หนุ่ม โตมร ก็ถามโดยไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยขึ้นมาว่า “นี่อายุ 40 กันหรือยัง” คำตอบคือยัง (แต่ก็อีกไม่กี่ปีหรอก) แล้วโตมรก็พูดต่อว่า “อายุ 40 ปีจะมีความสุขขึ้น”

  ไม่รู้ว่าที่โตมรกล่าวอย่างนั้น มาจากประสบการณ์ส่วนตัว หรือว่ามาจากการพิจารณาความเกรี้ยวกราดของผม–ในวัย 30 กว่า ที่กำลังระบายความขุ่นข้องหมองใจ ราวกับเกลียดชังทุกสิ่งทุกอย่างในโลกอยู่ 

  อายุที่มากขึ้น ทำให้เรามีความสุขมากขึ้นไหม — อาจจะไม่ แต่มันคงทำให้เรามองความสุขและความทุกข์ได้อย่างเข้าใจมากขึ้น เพราะเราผ่านมันมาหลากหลายรูปแบบและจำนวนมากแล้ว ด้วยสิ่งที่เรียกว่าประสบการณ์อันเพิ่มพูนขึ้นตามอายุ

  ทอย-ปฐมพงศ์ เรือนใจดี เด็กหนุ่มหน้าใสกิ๊งบนปก HAMBURGER ฉบับนี้เล่าให้เราฟังว่าเมื่อครั้งอยู่ในวัยมัธยมฯ เขาเป็นเด็กอ้วน และผลพวงจากการอกหักที่เหมือนฟ้าถล่มดินทลาย ทำให้เขามุ่งมั่นในการลดน้ำหนักจนกลายมาเป็นหนุ่มฮอตของโรงเรียน และพระเอกหนุ่มสุดหล่อที่สาวๆ กรี๊ดกร๊าดในทุกวันนี้

  ในช่วงวัยหนึ่ง โลกของเราอาจจะมีสิ่งสำคัญอยู่ไม่กี่อย่างที่เป็นทั้งแรงผลักดัน เป็นทั้งสิ่งที่หล่อเลี้ยงชีวิต เป็นทั้งความสุข เป็นทั้งความทุกข์ หรือแม้กระทั่งเป็นทุกสิ่งทุกอย่าง แต่มันคงไม่มีอะไรอยู่ตลอดไป คงเหมือนกับที่ ‘ลูซี่’ พูดไว้ในหนังเรื่อง Lucy ของลุค เบซง “Time gives legitimacy to its existence. Time is the only true unit of measure.” แม้ว่าจะฟังดูเป็นวิทยาศาสตร์ แต่ในขณะเดียวกันมันก็ฟังดูเป็นชีวิต

  ผมถามโตมรว่าแล้วเมื่อเราอายุ 50 ปี เราจะยิ่งมีความสุขมากขึ้นหรือเปล่า โตมรบอกว่า “บางทีเราอาจจะกลับมาเกรี้ยวกราดยิ่งกว่าตอนที่เราอายุ 30 ก็ได้”

สันติชัย อาภรณ์ศรี 
บรรณาธิการบริหาร