เคยอ่านกระทู้เรื่อง ‘เคยไปกินบุฟเฟ่ต์คนเดียวไหม’ หรือ ‘เคยไปกินปิ้งย่างคนเดียวไหม’ บ้างหรือเปล่า?
ความรู้สึกแรกที่ผมได้อ่านก็คือ เอ๊ะ เราเคยทำแบบนั้นหรือยังนะ ก่อนจะเริ่มถามตัวเองใหม่ว่าการกินบุฟเฟ่ต์หรือปิ้งย่างคนเดียวมันมีอะไรผิดแปลกตรงไหนหรือ?
กิจกรรมการรับประทานอาหารถูกสถาปนาให้กลายเป็นกิจกรรมรวมหมู่ภายใต้สิ่งที่เรียกว่าสถาบันครอบครัว บางครอบครัวอาจจะเริ่มตั้งแต่การกินมื้อเช้าร่วมกัน หรืออย่างน้อยก็ต้องเป็นอาหารเย็น เหมือนอย่างที่เราเห็นในละครมาตลอดชีวิต มันจึงเป็นกิจกรรมที่เราคุ้นชินว่า ‘ต้องรวมหมู่กันกิน’ ไม่ใช่เรื่องแปลกที่จะมีคนตั้งกระทู้การไปกินบุฟเฟ่ต์ กินปิ้งย่างคนเดียวในเชิงว่ามันเป็นเรื่องที่ดูยังไงๆ ก็ไม่รู้
คุณเคยเห็นโฆษณาสุกี้ บุฟเฟ่ต์ หรือปิ้งย่างที่มีคนไปกินคนเดียวไหมล่ะ? ส่วนมากโฆษณาประเภทนี้มักจะเต็มไปด้วยภาพของคนหมู่มาก อาจจะเป็นครอบครัว เพื่อนฝูง ซึ่งเต็มไปด้วยความสนุกสนานเฮฮา รอยยิ้ม และความสุข เป็นการบอกใบ้ว่าการกินอาหารแบบรวมหมู่นั้น นอกจากจะตอบโจทย์ความต้องการพื้นฐานในชีวิตว่าการกินอาหารทำให้ร่างกายสามารถดำรงต่อไปได้ มันยังเป็นกิจกรรมการสร้างความสุขเมื่อมีคนหมู่มากมากินรวมกันอีกด้วย อาหารจึงมีสองความหมาย ทั้งในเชิงกายภาพและในเชิงวัฒนธรรม
ว่าแต่การกินอาหารคนเดียวไม่สามารถสร้างความสุขได้หรือไร?
ความแปลกแปร่งนี้เห็นได้จากการตั้งกระทู้ข้างต้น หรือแม้แต่เหมยลี่ในหนังเรื่อง ‘รถไฟฟ้ามาหานะเธอ’ ยังพูดเป็นเชิงตัดพ้อกับเพื่อน (ก่อนจะร้องไห้) ว่า “ฉันกินข้าวคนเดียวมาสองเดือนแล้ว” การกินอาหารคนเดียวมันคงเป็นเรื่องเศร้าสำหรับสังคมที่ก่อกำเนิดด้วยวัฒนธรรมการกินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากัน
ผมเองเป็นพวกที่กินข้าวคนเดียวบ่อยครั้ง และไม่เคยหวาดหวั่นในการเดินเข้าร้านบุฟเฟ่ต์ตามลำพัง และหนึ่งในอาหารแห่งความสุขของผมที่พยายามจะชักชวนเพื่อนฝูงไปกินร่วมกันก็คือ ‘บิงซู’ ผู้ที่มักตกเป็นเหยื่อผมในการหลอกไปกินบิงซูอยู่บ่อยครั้งก็คือคุณแป้งร่ำ บรรณาธิการบริหาร a book และคุณนิ้ว บรรณาธิการบริหาร The Momentum ซึ่งหลังๆ สองคนนี้ (ผู้ไม่ชอบกินขนมหวาน) ก็เริ่มจะรู้ตัวและไม่ตกเป็นเหยื่อของผมอีกต่อไป
แล้วผมทำยังไงล่ะ...ก็ไปกินคนเดียวน่ะสิ แถมสั่งบิงซูสตรอว์เบอร์รี่ ถ้วยใหญ่ 299 บาทด้วยนะ!
ผมไม่ปฏิเสธหรอกว่าการมีเพื่อนไปกินอาหารหรือกินขนมหวานรวมหมู่กันหลายๆ คน มันมีบรรยากาศแห่งความสนุกสนานมากกว่าจริงๆ ไม่ว่าจะเป็นบทสนทนา การแย่งกันกิน การแบ่งปัน การบริการกัน ฯลฯ ปฏิสัมพันธ์เชิงมิตรไมตรีเหล่านี้คืออาหารชั้นดีอีกรสชาติที่ช่วยเสริมสร้างและบำรุงใจ แต่ในขณะเดียวกัน หากใจเราอยู่ที่กระเพาะ หรือความอยากอาหารประเภทนั้นๆ ไม่ว่าจะเป็นบิงซู บุฟเฟ่ต์ หรือปิ้งย่าง ก็ไปกินเลย— แม้จะต้องกินคนเดียวก็ตาม จงซึมซาบรสชาติความเอร็ดอร่อยในวัตถุดิบให้แน่วแน่ (จะว่าไป น้ำจิ้มปิ้งย่างจะไปกินคนเดียวหรือไปกินหลายคน มันก็น้ำจิ้มรสเดิมเดียวกันนี่แหละ)
เขียนถึงอาหารแบบนี้ ผมคิดว่าหลายคนคงนึกหิว ยิ่งเห็นปก HAMBURGER ฉบับนี้ อาจจะยิ่งทวีความหิวขึ้นไปอีก เพราะเขาคือเชฟหนุ่มหล่อกระชากใจ อดีตนักร้องวง Armchair ที่เรารู้จักกันดี
แต่บอกไว้ก่อนนะว่าอันนี้กินรวมหมู่ไม่ได้ (พี่ก้อยบอกมา)
สันติชัย อาภรณ์ศรี
บรรณาธิการบริหาร
